Kopalnia soli powstała w 1911 roku. W okresie międzywojennym kopalnię rozbudowano o zmechanizowany zakład przerobu soli. Wydobycie w 1931 roku sięgało 100 tys. ton. Po II wojnie światowej przedsiębiorstwo upaństwowiono, a w latach 60. rozbudowano. Od 1956 nazwę przedsiębiorstwa ustalono na Kopalnia Soli im. Tadeusza Kościuszki. W 1966 powstał kolejny szyb wydobywczy. W latach 1950–1965 produkcja wapieńskiej kopalni stanowiła ponad połowę wydobytej w Polsce soli kamiennej. Kopalnia dysponowała 9 poziomami produkcyjnymi. W jednej z komór urządzono kaplicę. W latach 1967–1975 roczna produkcja soli przekraczała 400 tys. ton. Eksportowano ją do Czechosłowacji, Węgier, Szwecji, Finlandii, Norwegii, Gwinei, Wielkiej Brytanii, Danii i Nigerii. W latach 70. wzrastało zagrożenie wodne kopalni wskutek istnienia zbyt cienkiej warstwy izolacyjnej, oddzielającej złoże od wód w utworach nadkładu. 5 sierpnia 1977 roku w kopalni wydarzyła się jedna z największych katastrof w historii polskiego górnictwa. Nagły przybór wód podziemnych zalał jeden z poziomów kopalni, co spowodowało powstanie licznych zapadlisk, które objęły centrum miejscowości. 40 domów zostało zniszczonych (w tym bloki). Ewakuowano około 1,4 tysięcy mieszkańców, z których część utraciła domy i na zawsze opuściła miejscowość. Wiadomość o katastrofie przez pewien czas była ukrywana przed opinią publiczną, a cała okolica przez około 2 lata była niedostępna. Obszar w sąsiedztwie kopalni jest nadal strefą aktywną i zagrożoną nowymi szkodami górniczymi. 

# Podobne miejsca